Anna Tomaszewicz-Dobrska – ur. 13 kwietnia 1854 w Mławie, zm. 12 czerwca 1918 w Warszawie. Pierwsza w Polsce lekarka chorób kobiecych i pediatra. Pierwsza kobieta z dyplomem lekarskim, która praktykowała na ziemiach polskich jako lekarz. (używamy sformułowania na ziemiach polskich ponieważ Polska była wtedy po zaborami czyli okupacją Rosji, Prus i Austro-Wegier, która skończyła się w 1918 roku. Nasza bohaterka niestety jej nie doczekała).
Urodziła się w rodzinie urzędniczej. Wykształcenie średnie odebrała w Łomży i w Warszawie. W wieku 17 lat wyjechała na studia medyczne do Zurychu, które ukończyła 6 lat później. W trakcie piątego roku studiów otrzymała asystenturę u neurologa i psychiatry Eduarda Hitziga w Klinice Psychiatrii Uniwersytetu Zuryskiego. Pracę doktorską napisała w 1877 roku pod kierunkiem Ludimara Hermanna. Studia uzupełniła w Wiedniu i w Berlinie.
Po studiach powróciła do Warszawy, lecz nie mogła nostryfikować dyplomu ze względu na płeć. Jej aplikacja do Warszawskiego Towarzystwa Lekarskiego została odrzucona, pomimo pozytywnej opinii prezesa Towarzystwa, prof. Henryka Hoyera. W debacie publicznej, którą rozpoczął artykuł krytykujący studiujące kobiety i chwalący odrzucenie aplikacji Tomaszewicz-Dobrskiej, po jej stronie stanęli pisarz, publicysta oraz założyciel Towarzystwa Kultury Polskiej Aleksander Świętochowski i słynny pisarz Bolesław Prus. Wobec niemożliwości praktykowania w kraju, Tomaszewicz-Dobrska wyjechała nostryfikować dyplom do Sankt Petersburga. Tam dopuszczono ją do egzaminów końcowych na Akademii Medyko-Chirurgicznej ze względu na podjętą pracę opiekunki haremu sułtana, który chwilowo gościł w mieście.
W 1880 roku powróciła do Warszawy i rozpoczęła prywatną praktykę lekarską, specjalizując się w chorobach kobiecych i pediatrii. Rok później wzięła ślub z lekarzem Konradem Dobrskim. Początkowo pracowała charytatywnie lecząc głównie biedotę, miała też pacjentki wśród najbogatszych rodzin, dla których okazanie zaufania kobiecie-lekarzowi było demonstracją postępowości. Od 1882 roku, przez 30 lat, pracowała jako lekarz w szpitalu położniczym. Jako pierwsza w Warszawie wykonała cięcie cesarskie w 1896 roku. Jednocześnie prowadziła wykłady dla akuszerek. Pod koniec lat 80. XIX wieku rozpoczęła też pracę jako lekarka szkolna i wykładowczyni higieny. Pracowała też jako opiekunka szwalni w Warszawskim Towarzystwie Dobroczynności, a od 1912 roku jako lekarka w schronisku dla nauczycielek, później zaś w Towarzystwie Kolonii Letnich dla Dzieci.
Przytaczamy te nazwy instytucji, żeby pokazać skalę jej działalności edukacyjnej oraz pracę na rzecz uboższych grup społecznych.
W wieku 52 lat rozpoczęła aktywną działalność w Towarzystwie Kultury Polskiej, pisywała m.in. do tygodnika „Kultura Polska” i publicznie przemawiała na temat znaczenia praw kobiet. Uczestniczyła też w pracach organizacji kobiecych, organizując w 1881 i 1907 jubileusze ku czci Elizy Orzeszkowej. Jubileusz w 1907 roku posłużył jako pretekst do stworzenia zjazdu działaczek z trzech zaborów, był więc ukierunkowany nie tylko jako działanie postępowe związane z prawami kobiet, ale i miał charakter patriotyczny.
Wspaniałe życie pełne poświęceń i dobrej działalności. Doskonały przykład lekarza i bardzo dobrego człowieka. Pochowana na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.